In mij ...

Laatst besefte ik mij hoeveel kinderen ik in mijn hart heb gesloten zonder dat zij dit weten. Nog altijd heb ik bij het horen van namen associaties van kinderen die ik ooit heb ontmoet. Dat begon al tijdens het geven van peuter/kleuterclub in de kerk, tot de kinderen in mijn stage-klassen, kinderen van kinder- en tienerkampen, kinderen uit mijn eigen klassen (toen ik nog leerkracht was), kinderen die ik begeleid heb als rugzakbegeleider, neefjes en nichtjes natuurlijk, de kinderen van vrienden en vriendinnen, de kinderen die ik ontmoette bij het geven van dansexpressielessen én de kinderen die ik de afgelopen jaren heb gecoacht. Zonder hier specifieke namen te noemen, maar allemaal in mijn hart dus!

Nu mag er iets groeien in mijn eigen buik, zie de tekening hierboven van een meisje dat ik in mijn hart sloot. Een wonder van nieuw leven! Jonathan en ik zijn er ontzettend blij mee! Er ging hier geen lang medisch traject aan vooraf. Het was een jarenlange strijd met mijn ziekte/kwetsbaarheid en de angst die overheerste dat ik geen goede moeder zou kunnen zijn. Wat ben ik blij en dankbaar voor de hulpverlener die me stimuleerde om mijn kinderwens serieus te onderzoeken voor ik geen keuze meer had. Dat heb ik toen uitgebreid gedaan. Boeken gelezen over het moederschap, met artsen gesproken, met vrouwen gesproken die geen moeder zijn geworden; sommigen bewust anderen ongewenst. Ik zag voordelen van het niet aan gaan van het moederschap, maar begon anderzijds steeds meer in te zien hoe ik mezelf lange tijd (meer dan 10 jaar!) heb lamgelegd in mijn gevoel. Ik kon mijn hart niet laten spreken, omdat het onder een deken van angst lag.

Jonathan en ik hebben altijd gevoeld dat het krijgen van een kind geen “hebbe-ding” is. Het is niet vanzelfsprekend! En doe het vooral niet omdat het hoort, want het is er niet om jou gelukkig te maken. Dat kan een neveneffect zijn, maar de belangrijkste vraag voor ons was: zijn we oké met onszelf en ons leven en hebben we iets OVER om te geven?

Wat mocht ik de afgelopen jaren groeien en leren. Het dilemma bleef lastig, want voor beide kanten waren voor- en nadelen. Tot ik op een punt aan kwam waarin ik heel sterk voelde: het is nu of niet. En mijn gevoel plots heel sterk sprak dat ik het geprobeerd wilde hebben, een kans wilde geven. Als het niet zou gebeuren dan zouden we het laten rusten!

Ik realiseerde me dat je in dit leven eigenlijk maar heel weinig zekerheden hebt, maar je hart volgen en vullen met liefde (i.p.v angst) is denk ik toch het beste wat je kan doen. Laatst las ik ergens: als je twijfelt groeit je vrees, als je waagt groeit je moed. Vond ik mooi!

Tjonge, wat is het dan een ongelooflijk bijzonder wonder als dan dat wonder gebeurt!! Als het niet gekomen was hadden we ons leven op een andere manier ingekleurd (zoals we al lange tijd deden) maar nu het wel zo is brengt het al heel veel vreugde en verbondenheid met elkaar en mensen om ons heen. Nu voel ik nog sterker wat ik mezelf lang heb ontzegd. Een nieuwe vorm van liefde, een verdieping in onze relatie; een nieuw hoofdstuk in ons leven! Al zal het ook zwaar worden en blijft het - naast een mooi - ook een uitdagend en spannend avontuur. We hopen natuurlijk dat alles goed zal blijven gaan de komende weken en bij de start en we doen er ook alles aan (voor zover we kunnen) en worden daar gelukkig ook heel goed bij begeleid. Dankbaar zijn we voor de begeleiding die er is en dat we dit samen kunnen doen (inclusief lieve mensen om ons heen die willen helpen, ons steunen en aanmoedigen naast de professionals)!

We zijn blij en trots dat we het avontuur aan mogen gaan, nadat we al zo veel samen hebben meegemaakt. Het is een ja tegen onszelf, een ja tegen het leven! Ieder mag die eigen afweging maken, ik koos voor deze weg, voor een ander kan "je hart volgen" een andere route zijn dan die van mij. En ik besef me heel goed dat anderen het dolgraag zouden willen, maar niet kregen.. Tjonge, wat is het leven weinig vanzelfsprekend en onvoorspelbaar! En dat is dus LEVEN; om gaan met wat er op je pad komt...

Voor “De gele vlinder” houdt dit nieuwe avontuur in dat ik tot juli van dit schooljaar kinderen coach (want ja, we zijn al over de helft van de zwangerschap) en dat daarna mijn zwangerschapsverlof in gaat! Hoe het daarna, na de zomer precies gaat lopen, kan ik nog niet goed inschatten; ik ga eerst rustig de tijd nemen om aan dit kindje en de veranderende situatie te wennen. Ik zal jullie w.b “De gele vlinder” op de hoogte houden via de website, socials en de nieuwsbrief. Wil je de nieuwsbrief ook ontvangen stuur dan een mailtje naar: m.degelevlinder@gmail.com

Vanaf hier wens ik iedereen alvast een mooie, fijne zomer en wens ik jou als lezer én alle kinderen die al lang uit mijn oog (maar niet uit mijn hart!) gevlogen zijn, dat ook jullie je hart - vervuld met liefde - kunnen volgen!!