De kracht van expressie
Deze periode ben ik bezig met het repeteren van een persoonlijke (zelfgeschreven) voorstelling. En het mooie is dat ik daarbij zelf - weer - ervaar wat ik zo onderstreep: het belang van expressie. (zie: mijn visie) Want wat gebeurt er als je een (eigen) gedicht moet overbrengen? Hoe sta je dan? Hoe kijk je dan? En als je danst of zingt? Durf je je remmen los te gooien, durf je het achterste van je tong te laten zien? Durf je écht te zijn? Menen wat jij vindt?
En hoe is het om het niet in één keer goed te kunnen doen, maar er nog eens op te moeten oefenen? En hoe reageer je op de ander? (In het geval je iets met z’n tweeën doet)
Vorige week had ik tijdens onze repetitie weer zo’n ervaring waarbij ik ervoer dat het voor mij niet zo maar repeteren was, maar het repeteren ook ‘helend’ en helpend was voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik zou een lied zingen en kwam daarbij mezelf tegen. Alsof ik even in een spiegel naar mezelf keek. Want waarom keek ik er toch een beetje moeilijk bij?
Onze regisseuse wist naar boven te krijgen - door goede vragen te stellen - wat er van binnen gebeurde. Dat ik teveel bezig was met de luisteraar, wat die ervan zou vinden. En een hoop onzekere gedachten: zing ik dit lied wel goed en mooi genoeg? Spreek ik de Engelse woorden goed uit? Ik wil alles zo goed doen, dat het me belemmert er vrij te staan en vol en ontspannen te zingen.
Ook kwam er een “blokkade” naar boven: de herinnering aan de nietszeggende en de juist chagrijnige blikken van mensen op de zondagochtend die naar me keken en vonden dat er alleen een orgel in een kerkdienst hoorde. Tel daarbij nog eens op mijn al-eigen-aanwezige-strenge-interne-criticus die elke kleine “misser” hoorde wanneer ik mezelf naderhand terug luisterde van een cassette-bandje... ja, dan ga je je minder vrij voelen, knijpen...
Het mooie van de repetitie was dat ik niet alleen kon analyseren wat er gebeurde, maar ik er -met wat hulp- ook doorheen kon zingen, er als het ware doorheen kon breken. Het nóg eens doen; huppelend, liggend op de grond, etc. Dan maar een noot vals, maar het DOEN… Ervaren dat de blokkade (iets) werd opgeheven! Mezelf weer meer durven laten horen.
Jouw expressie - in welke vorm dan ook - laat zo puur zien wie je bent, het bevestigd je in je eigenheid. Ik geloof echt dat dat in het wezen van ieder mens zit van klein tot groot (zonder dat je daarvoor bijzonder creatief hoeft te zijn) en dat het zo goed is om dat (af en toe) te kunnen en vooral durven doen!
Dan gaat het niet meer om het product, of de perfecte performance. Maar om wat er uit jou (of je kind) naar boven komt. Wat schrijf, klei, teken, dicht of schilder jij? Of hoe dans, verbeeld, zing of musiceer jij? Dat zegt allemaal iets over jou en je kan groeien door het te ervaren; er naar te kijken en… het vervolgens eens anders te DOEN!
Dat noem ik de kracht van expressie. Je zou het eens moeten ervaren... en laat je kind het eens ervaren!
En ik? Ik leer dus ook nog dagelijks bij… in het uitoefenen van mijn hobby's en zeker in dit proces naar de voorstelling. Oefenen, durven, fouten mogen maken, niet teveel denken, mezelf minder kritiek geven, genieten en DOEN.
En pssst.. inmiddels kan ik als ik mijn stem hoor - jippie, er is groei! - horen/vinden dat ik best een mooie stem heb en wel aardig kan zingen. En dat is een mooi talent, een stukje Mathilde waarmee ik een ander mag raken of gewoon entertainen en ja, waar ik zelf ook plezier & ontspanning aan mag beleven.
